تالیفات در زمان حیات

زميني كه ما روي آن زندگي مي كنيم ستاره اي كروي است يا شبه كره اي كه اگر آن را جنب ساير كرات و ستاره ها كه در اين فضاي بي كران و بي نهايت پراكنده و منتشر است بگذاريم و با آنها قياس كنيم راستي و به حقيقت و بدون هيچگونه اغراق و گزاف گويي در حكم ذره بلكه كوچكتر از ذره است.

با اين وصف همين كره زمين كه مانند مادر مهرباني ما را در آغوش و در دامن خود گرفته و بر پشت خود برداشته و ما را نگاهداري و تربيت مي كند و از هرگونه لطف و محبت درباره ما مضايقه ندارد به اندازه اي اسرارآميز است كه فوق تصور ما و هر بشر دانشمند ديگري است، شگفتيهاي آن دانشمندان را به حيرت و عبرت انداخته، رازها و اسرار و نيروهاي فوق العاده عظيم و بي شمار آن متفكرين و كنجكاوان و زمين شناسان را در برابر خود مات و مبهوت ساخته . . .

سال ها بود كعبه به درگاه خداوند مي ناليد و از لوث بتان و بت پرستان شكايت مي كرد. مي گفت: پروردگارا تا كي اين بتان در اطراف من پرستش خواهند شد؟ خداوند توانا وعده مي داد كه تو را از رجس بتان و پرستش آنان پاك مي كنم.

روزها و شب ها گذشت ماه ها و سالها سپري شد تا شب سيزدهم ماه مبارك رجب سي سال پس از عام الفيل رسيد، كه فاطمه بنت اسد همسر عزيز ابوطالب را در مسجدالحرام برابر خانه خدا درد زاييدن گرفت. . .

محيطي تاريك، و مردمي جاهل و بي فرهنگ، نه قانون اساسي كه برآنها حكومت كرده و آنان را محافظت و مراقبت نمايد و نه شرع و ديني كه آنها را رهبري كند و به كمال مطلوبشان برساند . . . خداوند پيغمبر اكرم "ص" را فرستاد هنگامي كه نبوت ها قطع شده بود و مردم به خوابي گران و عميق فرو رفته بودند و فتنه ها برپا گرديد. رشته و كارها از هم گسيخته و پراكنده شد

يافتن حقيقت و كنه زمان چنانچه هست مانند يافتن حقيقت و كنه هرچيز ديگر، كما هو، براي بشر ميسور و ممكن نيست . . . عموم مردم در زمان زندگي مي كنند، و از سعد و نحس آن آثاري مي بينند، و از اعمال و كارهاي خويش در خصوصيات زمان بهره مند مي شوند، با وجوديكه به حقيقت زمان و سعد و نحس آن، كه با چه ارتباط دارد آشنايي ندارند

صدق و راستی از بزرگترین فضائل انسانی، شریفترین ملکات انسانی، نیرومندترین محرک و باعث برای صحت عمل، بهترین وسیله نجات و رستگاری...

نگارنده اين بحث توجه دارد كه امروز روز جنگ و نزاع بين شيعه و سني نيست، بلكه روز اتحاد و يگانگي و اتفاق است. بالاتر از اين به عقيده نگارنده: ديروز و پريروز هم سزاوار نبوده كه در ظاهر ميان اين دو گروه مسلمان اختلاف كلمه و گفتگو واقع شود، تا چه رسد به شمشير كشي و مقاتله و يكديگر را كشتن. اما متاسفانه . . . ولكن لازم است به اين نكته توجه كنيم بحث و گفتگو در يك سلسله موضوعات ديني و معتقدات مذهبي، براي روشن ساختن حق و حقيقت و براي نشان دادن راه صحيح و مرام درست، ضروري و حتمي است

اگر كسي مطلب را بعنوان يك واقعيت و حقيقت غير قابل ترديد درك كرد و فهميد، خصوصا" در صورتي كه مطلب مهم و مورد توجه باشد، نمي شود به او گفت چرا چنين درك كردي و نمي توان جلوي فهم او را گرفت بلكه بر او لازم و واجب است كه عقيده خود را درباره آن اظهار دارد، و مخالفين خود را با دليل محكم و مدرك معتبر رد كرده و قانع كند. و اگر مخالف، تعصب ورزيده و زير بار حرف حسابي نرفت، باشد كه اشخاصي كه طالب حق اند و تعصب بيجا و غلط نور بصيرت آنها را خاموش نكرده، در نتيجه مطالعه اين بحث ها حقيقت و واقع را دريابند و بدان معتقد شده راه سعادت و سلامت را بپيمايند

اكثر مسلمانان زمان ما خصوصا" تيپ جوان اين پرسش را مي كنند: آيا كفار به دوزخ مي روند؟ و بر فرض كه توده آنها به دوزخ بروند آيا مخترعين و مكتشفين بزرگشان كه در اثر اختراع و اكتشاف خود كمك شايان و غيرقابل وصفي به همنوع خويش نموده اند اينان نيز سرانجام به دوزخ خواهند رفت.؟ مخترع برق كه سهم فوق العاده بزرگي در پيشرفت صنايع دارد و به حدي مردم را در رفاه و آسايش قرار داده كه به حساب نمي آيد؟

يك سير اجمالي در تذكره هاي مشايخ عرفان و بزرگان صوفيه و پيروان طريقت و اوليا و اقطاب كافي است كه انسان را به حقيقتي بزرگ هدايت نموده و به واقعيتي شگفت آشنا كند، و آن اينكه رسم و راه اين گروه و آداب و سنن اين آقايان و رفتار و كردار اين حضرات بطور كلي با رسم و راه و آداب و سنن و رفتار و كردار پيغمبر اسلام "ص" و اهل بيت آن حضرت "ع" موافقت نمي كند و مطابقت ندارد

و فكر نمي كنم مسلماني خصوصا" مسلمان شيعه اي در مورد ولادت باسعادت اميرالمومنين علي بن ابيطالب "ع" در خانه كعبه بتواند كمتر ترديد و كوچكتر شبهه اي داشته باشد. مطلب به اندازه اي واضح و بطوري مسلم و قطعي است كه هيچگونه نيازي به ذكر دليل و ابدا" احتياجي به بحث و گفتگو ندارد

بعضي مي پرسند چرا در اين آيه در برابر نفع اثم آمده در حاليكه آوردن لفظ ضرر در برابر نفع مناسب است. جواب: آري استعمال لفظ ضرر در مقابل نفع مناسب است لكن نه در هر كجا و هر مقام، در اين آيه اين مناسبت نيست، زيرا اولا سوال از حكم شراب و قمار شده در پاسخ ذكر (اثم) مناسب است و ثانيا" اثم بمعناي گناهي است كه انسان را از موفقيت هايي باز مي دارد و سلب سعادت هايي از وي كرده و ضررهايي بر او وارد مي آورد و اين معنا در لفظ ضرر نيست، و ثالثا چنانچه معلوم شد اثم شامل گناه و ضرر است بخلاف ضرر كه شامل گناه نمي شود رابعا" اگر لفظ ضرر ذكر مي شد چون در برابرش منافع ذكر شده براي ترك شراب و قمار غالبا" دليل و موجبي نمي بود زيرا درمقابل ضرر اگر منافعي باشد نوعا انسان ضرر را تحمل مي كند براي رسيدن به آن منافع ولكن لفظ اثم كه ذكر شده دليل و موجب براي ترك شراب و قمار موجود است، كه همان گناه و اثم باشد، زيرا معلوم است منافع هرچه باشد در برابر گناه ناچيز است و عمل گناه هر چه هم داراي منفعت مادي باشد ولو فوق العاده زياد، جايزالارتكاب نيست. راستي هيچ لفظي معناي لفظ اثم را افاده نمي داد و مناسب با شراب و قمار هم لفظ ديگري بجز لفظ اثم نبود

نمازگزار پس از تحصيل طهارت، و پاك و پاكيزه نمودن بدن و لباس و از اين مهمتر، پاك و پاكيزه كردن دل و جان و فكر، با مراعات آداب و شرايطي ديگر و پس از انجام مقدماتي كه خود درخور توجه و قابل ملاحظه است، با اقبال تام بسوي خدا و دلي آرام و قلبي حاضر و اعضا و جوارحي خاضع با خلوص نيت بدون هيچگونه تصنٌع و تظاهر، با احساس خوف و خشيت در درون خود از عظمت و جلال خداي بزرگ كه در برابرش ايستاده با توجه و شعور به اينكه ذات مقدس او به وي و به قصد و نيت وي و خلاصه بظاهر و باطن وي آگاه است و لحظه اي از وي غافل نيست، با اين اوضاع و احوال مي گويد: اللٌه اكبر